มีนิยายมาให้ลองอ่านกันค่ะ ^O^

เรื่องพวกนี้เราเป็นคนแต่งเองนะคะ เราแต่งในเว็บแจ่มใสเลยเอามาให้ติดตามกันค่ะ ^o^
ชื่อเรื่อง::2nd heart_รักร้ายๆกับนายฝาแฝด
ชื่อตอน::บทนำ
เนื้องเรื่อง::
"โอ๊ย...ทำไมเราดูเป็นพี่น้องคนละขั้วกันขนาดนี้นะ พี่ซาทั้งใจดีและมีโชคดีติดตัวตลอดเวลาแต่ใครๆก็บอกว่าหนูเจ้าอารมณ์และมักเจอโชคร้ายเสมอ พี่มักมีคนคบ หนูมีแต่คนหนี ถ้าเลือกเกิดได้หนูก็ไม่เกิดมาเป็นฝาแฝดกับพี่ซาก็คงไม่ถูกเปรียบเทียบหรอก"ฉันพูดยาวเหยียดภายในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่
ฉันปิดทีวีเมื่อเห็นพี่ 'ซาฟี'พี่สาวฝาแฝดที่ฉันเกลียดที่สุดแม้ว่าใครๆต่างก็ชอบก็เหอะ พวกผู้ใหญ่มักเอาฉันไปเปรียบเทียบกับพี่ๆเสมอซึ่งฉันเกลียดเอามากๆเลย สวัสดีค่ะ..ฉัน 'แจ่มแจ้ง ใจกระจ่าง'หรือ'โซฟี'มีพี่สาวฝาแฝดที่สวยเหมือนกันคือ 'แจ่มใส ใจกระจ่าง'หรือ'ซาเรน'เรามีนิสัยต่างกันโดยสิ้นเชิงค่ะ ฉันที่มีอารมณ์ร้อนเสมอกับพี่ที่ใจดีได้ทุกเวลา ฉันมักเจอแต่โชคร้ายผิดกับเธอที่พบแต่โชคดี...เมื่อเธอมีแฟน เธอก็เอาคนที่ฉันรักไป นี่แหละสาเหตุที่ทำให้ฉันเกลียดพี่ซาเรนเอามากๆ
"โซฟีจ้ะ...พี่ขอโทษนะ แต่พี่ว่าโซน่าจะใจเย็นกว่านี้อีกหน่อยนะจ้ะ แล้วก็ค่อยๆฟังที่ผู้อื่นพูดบ้าง ใช่ว่าพี่จะไม่เสียใจที่โดนโซเกลียด และยิ่งกว่านั้นพี่ก็ไม่ชอบที่โดนเปรียบเทียบเช่นกัน!"
ซาเรนพูดอย่างใจเย็นแม้น้องสาวอย่างฉันจะเกลียดที่จะรับฟังคำพูดของเธอก็เถอะเมื่อก่อน...ซาเรนมักถูกเปรียบเทียบในหมู่เด็กหญิงและเด็กชายตลอดว่าอ่อนแอและทำอะไรไม่เป็นผิดกับน้องสาวฝาแฝดที่เกิดหลังจากนั้น 1 นาทีอย่างฉันที่สามารถทำอะไรเองได้และปีนต้นไม้ได้ เมื่อมีใครว่าพี่ฉันก็จะซัดตลอดแต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน มีแต่คนชอบซาเรน ส่วนฉัน....ไม่เคยมีใครแลเลย
"และก็ลองไปเรียนบันเล่หรือเปียโนแบบพี่...."พูดไม่ทันจบฉันก็สวนขึ้นทันที
"แหยะ จะให้ฉันไปเรียนแบบนั้นขอตายซะยังดีกว่า...!!"ฉันพูด
"โธ่....เมื่อก่อนเธอก็น่ารักดีแท้ๆทำไมเดี๋ยวนี้เธอถึงได้ใจร้อนแบบนี้นะ"
"อ่อ......พี่จะบอกว่าตอนนี้ฉันทุเรศมากสินะ ใช่ไหม๊คะพี่!ไม่รู้ล่ะ หนูจะไปจากที่นี่ หนูจะไม่กลับมาอีก!!"ว่าแล้วฉันก็วิ่งออกไปทั้งน้ำตาอ่า.........ฝนตกด้วยรึนี่
"อย่าพึ่งไปนะ โซฟีพี่ขอโทษ!!โซฟี!"
ฉันไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น เสียงที่ได้ยินฉันรู้ว่าใครพูดแต่ไม่ได้ยินว่าพูดอะไร
'ชั้นจะปกป้องพี่ และจะไม่ทำให้พี่ร้องไห้จ้ะ'
คำพูดวัยเด็กในครั้งนั้นยังดังก้องอยู่ในหัว...สุดท้าย ฉันก็ทำให้พี่ร้องไห้จนได้สินะ....ฉันเดินไปอย่างไม่รู้จุดหมาย....เดินไปเรื่อยๆจนเรื่มหนาวสั่นแล้ววิ่งไปหลบฝน
~ตกโลงครายยยยทิ้งครายยยก่อน...~
เสียงริงโทนโทรศัพท์ฉันดังขึ้น
...เบอร์ไม่รู้จัก...
"สะ..สวัส..ด..ดีค่ะ"ฉันพูดเสียงสั่นเพราะความหนาว
(คุณใช่คนรู้จักของผู้หญิงเอ่อ...ปากอมชมพูใบหน้าเรียวๆผมสีน้ำตาลเข้มๆไหม๊คะ)...ซาเรน
"ค่ะ ทำไมรึคะ?"
(คือรู้สึกว่าเธอจะตะโกนวิ่งไปตามถนนร้องว่า 'โซฟี..พี่ขอโทษ'น่ะค่ะ แล้วรถฉันก็ขับมาพอดีไปชนเธอเข้า แต่ไม่ต้องห่วงค่ะตอนนั้นฉันไม่รีบเลยขับช้าๆ..ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล 'ต๊ายแหน่'ห้อง xxxx ค่ะ)..เธอพูดรัวจนฉันตามแทบไม่ทัน เมื่อลองทบทวนดูก็ต้องตกใจ.. ซาเรนโดนรถชน!!!!
ปี๋ ป่อ ปี้ ป่อ ปี้ ป่อ
เสียงไซเรนรถพยาบาลดังขึ้นแล้วจอดลงที่โรงพยาบาลต๊ายแหน่(ชื่อซะ อย่างกะจะแช่งกันเลย)ฉันออกจากรถพยาบาลนั้นแล้ววิ่งไปที่ห้อง 9999(อีกละ) ตามที่หญิงคนเมื่อกี้บอก เมื่อถึงหน้าห้อง ฉันพบกับพ่อและแม่ที่กำลังนั่งร้องไห้หน้าห้อง เมื่อแม่มองเห็นฉันก็ถลาเข้ามาแล้วตบฉันอย่างแรง
เพลี๊ย..!!!!!!!!!
"แก๊ นังลูกไม่รักดี แกทำให้ซาเรนตกอยู่ในอันตราย!!ไป๊ จะไปไหนก็ไลย"แม่ตวาดทั้งน้ำตา
"ไม่เอาน่าคุณ...โชฟีก็เป็นลูกเรานะ"พ่อเดินมาเกาะไหล่แม่อย่างสงบ ทั้งสองเดินกลับไปนั่งเก้าอี้ทิ้งฉันให้ยื่นอึ้งอยู่คนเดียวคุณหมอหลังจากตรวจอาการเสร็จก็เดินออกมาจากห้องของพี่แล้วเอ่ยว่า "หมอพยายามรักษาอย่างสุดขีดแล้ว..เธอปลอดภัย...แต่...."เขาพูด
"อะไรคะ/ครับ"พ่อ,แม่ และฉันพูดพร้อมกัน
"สมองของเธอได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก...ซึ่งอย่างมากอาจจะความจำเสื่อม และถ้าไม่เป็นอะไรเท่าไรก็อาจจะใช้สมองซีกซ้ายได้น้อยครับ"เขาบอก
"อะ..อะไรนะ!"แม่ตะโกนพร้อมกรีดร้องจนสลบไป พ่อต้องรีบประครองไม่ให้หัวแม่ฝาดพื้น
"พ่อว่า....โซฟี..ลูกต้องไปอยู่อพาตเม้นต์แล้วล่ะ เพราะถ้าแม่ฟื้นแล้วเห็นลูกไม่แน่แม่เขาอาจโมโหก็ได้...แล้วพ่อจะส่งเงินไปให้ทุกเดือนนะลูก"จบคำพูดพ่อก็อุ้มแม่กลับไป ทิ้งฉันไว้ให้ยืนหน้าห้องซาเรนฉันกลัวที่จะเจอหน้าพี่ ฉันกลัวที่จะเห็นพี่หลับไหล ฉันกลัวที่จะรับรู้ความจริง ฉันจะต้องไปอยู่อพาตท์เม้นต์จริงๆสินะ
3 ชั่วโมงผ่านไป....
"พ่อจะให้ฟีอยู่ที่นี่จริงๆอ้ะ"ฉันตะโกนใส่โทรศัพท์ดังลั่น...ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับพ่อหลังจากที่ไปตามทางที่พ่อบอกว่าจองอพาตท์เม้นต์ไว้ให้ พอลงจากรถก็ต้องตกใจสิคะ!
(ทำไมรึลูก?อย่าเรื่องมากหน่อยเลยน่า..~)
"โธ่...ก็พ่อคิดดูสิคะ!ไหนจะตึกซอมโซ่เก่าๆแทบจะไม่มีคนมาเช่า แถมยังติดกับป่าช้า....!!!โอ๊ยยยยย ปวดหัว"
(ลูกกำลังทำให้พ่อหมดความอดทน!!!!!!!)
"..."
(...คลิ๊ก!)
ฉันจึงต้องจำใจเดินเข้าไปในอพาตท์เม้นต์ซอมโซ่....เมื่อถึงหน้าเคาท์เตอร์...
"ใช่คนที่คุณพศวัตธ์จองไว้ให้รึป่าวคะ?"
"ค่ะ"
"เชิญที่ห้อง xxx ค่ะ"
ฉันเดินไปยังลิฟท์(โห....ยังมีลิฟท์อีกอะเนาะ)จะว่าไปข้างในก็สวยดีนะเนี่ย พลันสายตาฉันก็เหลือบไปเห็นแหวนประหลาดตกอยู่...อุ๊ยย มารร้ายเข้าสิง แอบเก็บไปดีกั่ว หุๆๆเมื่อมาถึงห้องก็ต้องประหลาดใจ.....
."นะ..นะ...นายเป็นใครน่ะ!!!"
-----------------------------------------------------------------
ดีๆค่ะ จบไปแล้วกับบทนี้...ขอให้คุณๆทั้งหลายเม้นต์ๆโหวตๆเป็นกำลังใจให้ชมด้วยนะคะ แชมพึ่งอายุเพียง 10 ขวบคงยังแต่งได้ไม่ดีนัก ดรีมจึงเอาคติดีๆมาให้พี่ๆนักเขียนด้วยกันค่ะ "หากไม่พยายามจนถึงที่สุด ก็ไม่มีวันขึ้นไปสู้ยอดเขาแห่งความสำเร็จได้"และ... "เคล็ดลับอยู่ที่การอ่านและใฝ่รู้ หากไม่อ่านหนังสือบ้างก็จะไม่ได้ความคิดดีๆมา"กับ... "นักเขียนตัวจริงต้องใช้ความคิดของตนเอง มิใช้ลอกเลียนแบบเรื่องของผู้อื่น"หมดแล้วล่ะค่ะ หวังว่าคติพวกนี้จะทำให้พี่ๆเป็นนักเขียนที่ดีในอุดมคติของนักอ่านนะคะปล.คติที่ 2 ไม่ใช้ให้พี่ๆไปลอกคนอื่นมานะคะแต่ให้เกิดไอเดียดีๆที่จะมาเขียนค่ะ
BYE!